Bulimia i anoreksja u nastolatki – jak rozpoznać pierwsze objawy?
Jedzenie to paliwo naszego organizmu, czasem jednak umysł przeciwstawia się chęci przyjmowania pokarmu. Jednostki chorobowe, które cechują zaburzenia łaknienia, o psychicznym podłożu, doprowadzają często do powolnej destrukcji zdrowia. Szczególnie narażone są na nie nastolatki i młode kobiety obsesyjnie kontrolujące wagę. Jak rozpoznać anoreksję i bulimię u nastolatki?
- Czym jest bulimia i anoreksja?
- W jaki sposób rozpoznać objawy bulimii u nastolatki?
- Po czym wnioskować, że nastolatka choruje na anoreksję?
Czym jest bulimia i anoreksja?
Zarówno anoreksja jak i bulimia to jednostki chorobowe, u podstaw których leżą zaburzenia psychiczne. Przyczyn tych schorzeń należy upatrywać w czynnikach o podłożu biologicznym, społecznym i osobowościowym. Młode dziewczyny często dążą do idealnej sylwetki za wszelką cenę, podatne na anoreksję i bulimię są te, które mają silną potrzebę perfekcji. Odczuwają chęć sprawowania kontroli nad życiem innych i swoim, mają problemy z akceptacją otaczającej ich rzeczywistości.
Często towarzyszą temu problemy na gruncie rodzinnym, zbyt wygórowane oczekiwania bliskich, chęć realizacji niespełnionych ambicji rodziców. Przyczyny oraz mechanizmy, które towarzyszą powstaniu anoreksji i bulimii należy rozpatrywać indywidualnie, ponieważ każda chorująca osoba boryka się z odmiennymi problemami.
W jaki sposób rozpoznać objawy bulimii u nastolatki?
Bulimia dotyczy, przede wszystkim młodych dziewcząt. Najczęściej zapadają na nią kobiety pomiędzy 18 a 24 rokiem życia. To choroba, która nastręcza wielu trudności w diagnozowaniu, ponieważ nastolatki potrafią skrzętnie i skutecznie ukrywać problem.
Schorzenie charakteryzuje się częstymi, cyklicznymi napadami niepohamowanego apetytu. Podczas takich epizodów bulimik traci kontrolę na ilością zjadanego pokarmu, przyjmuje ogromną ilość kalorii. Po napadzie żarłoczności przychodzi etap przeczyszczenia organizmu, najczęściej polega na prowokowaniu wymiotów lub przestrzeganiu restrykcyjnej diety, która zagraża zdrowiu. Najczęściej bulimii towarzyszy depresja, dziewczyny cierpią na brak poczucia własnej wartości.
Naszą uwagę powinna zwrócić krytyczna samoocena nastolatki, która uważa siebie za osobę otyłą przy prawidłowej masie ciała. Często chorują osoby aktywnie fizyczne. Powinniśmy obserwować nasze dziecko kiedy nagle zaczyna nadmiernie koncentrować swoją uwagę na spożywanych posiłkach, liczy obsesyjnie ilość spożywanych kalorii.
Charakterystycznym objawem, który świadczy o bulimii jest uszkodzenie nazębnego szkliwa i obrzęk przyusznych ślinianek. Pojawia się awitaminoza, w organizmie spada poziom elektrolitów, dochodzi do tego osłabienie wątroby i serca. U chorej nastolatki zanika okres lub występuje nieregularnie. Bulimii często towarzyszy nadużywanie substancji psychoaktywnych, pojawiają się stany lękowe, nastolatka popada w skrajne nastroje od euforii, przez złość, po skrajny smutek.
Po czym wnioskować, że nastolatka choruje na anoreksję?
Anoreksja to psychiczny jadłowstręt, który objawia się utratą masy ciała przy stosowaniu drastycznych środków. Efektem stosowanych diet, głodówek jest wychudzenie, najczęściej rozpoczyna się pomiędzy 14 a 18 rokiem życia. Chora ma zaburzone postrzeganie własnego ciała, pomimo znacznej redukcji masy cały czas żyje w przekonaniu, że jest za gruba. Obsesyjny lęk przed przytyciem doprowadza organizm na skraj wyczerpania.
Często rodzice postrzegają spadek wagi, przesadne zainteresowanie jedzeniem i kaloriami jako fanaberię związaną z okresem dojrzewania. Czujność powinno wzbudzić kiedy dziecko unika wspólnych posiłków, gotuje dla innych, a nie dla siebie. Anorektyczka wiele uwagi poświęca jedzeniu, stale o nim opowiada. Musimy zwrócić uwagę na zachowanie nastolatki, chore dziewczyny stają się drażliwe i unikają towarzystwa, mają skłonności do szybkich zmian nastroju. Kiedy bardzo szczupła nastolatka nosi, cały czas, zbyt obszerne ubrania, intensywnie trenuje, a jej rysy twarzy stopniowo się nadal wyostrzają powinniśmy niezwłocznie skontaktować się ze specjalistą, który postawi diagnozę i rozpocznie leczenie.
Ja zawsze twierdzę, że najłatwiej bulimię czy anoreksję u nastolatki najłatwiej rozpoznać, rozmawiając z dzieckiem! To przecież podstawa 🙂